وقتی عزرائیل برای قبض روح بنده ی مومن می آید و او را به علت انس و علاقه ی به فرزندان و بستگان و خویشان در حرکت به

آن عالم سنگین می بیند و مومن در پذیرش مرگ ،قدری شک و تامل دارد ،

آن ملک مقرب به نزذ پروردگار بر می گردد و علت تانی مرد مومن را عرض می کند ؛

خطاب می رسد :

بر کف دستت بنویس " بسم الله الرحمن الرحیم " و نشانش بده.

عزرائیل بر کف دست راست خود می نویسد ، " بسم الله الرحمن الرحیم " و آن را به مومن نشان می دهد که

ناگاه مومن خود را در عالم دیگر در بحبوحات بهشت می بیند و کیفیت حرکت و مرگ خود را ادراک نمی کند ؛

این حال مومن است.

اما پناه به خدا از سکرات مرگ و سختی جان کندن کافر ؛ یک عمر در جهت خلاف با عالم حیات گام برداشته و

برای زینت های دنیا عمر خود را تباه کرده ، برای جاه و مقام ، ساعات و دقائق عمر خود را هدر داده است

و پروردگار رحیم و رؤف را فراموش نموده ؛ و هم اکنون که لحظه جان دادن اوست

هریک از این تعلقات مانند زنجیری آهنین دل او را به خود بسته اند و او را به سوی خود می کشند ؛

هزاران تعلق با هزاران زنجیر ، که نمی گذارند به آسانی کوچ کند.

اگر تمام ذرات و سلول های پیکرش را ریش ریش کنند باز حاضر نمی شود به اختیار برود ، اینجاست که خطاب

" خُذوهُ فَغُلوهُ ثُم الجَحیمَ صَلوه "

او را در می یابد و وحشت زده او را به عالم تاریک و غربت می برند.