آنچه به طور صریح از فرمایش  قرآن کریم  استفاده می شود این است که بعد از به هم خوردن نظام این  عالم  و  نفخ صور ،  مردگان  جهت تعیین  سرنوشت  نهایی شان زنده می شوند،  گروه گروه وارد  صحرای محشر  که محل تجمع خلایق است، می شوند. و نفخ صوری که مردگان با آن زنده می شوند، نفخ دومی است.
پس آنچه که در مورد حشر انسان ها مسلم است این است که آنها در ظرف زمانی به نام قیامت و در مکانی به نام محشر یا به تعبیری صحرای محشر، جمع می شوند. حال زمان آن چه وقت است و مکان آن کجا است و...؟

درباره زمان قیامت از دیدگاه متون اسلامی مخصوصاً قرآن کریم هیچ شکی نیست که آگاهی آن مخصوص خداوند است و هیچ کس دیگری نمی داند.  امّا مکان قیامت کجاست آیا قیامت در همین زمین برپا می شود یا در زمین دیگری و یا اصلاً نه در این زمین و نه زمین دیگر بلکه در آسمان ها و یا آسمان های دیگر برپا می شود؟
پاسخ این پرسش هرچند به طور بسیار واضح و صریح در متون اسلامی نیامده است (البته تا آنجا که ما تتبّع نمودیم) ولی از ظاهر بعضی از آیات شریفه قرآن کریم و روایاتی که در ذیل آنها بیان شده اند، استفاده می شود که محل حشر انسانها زمین است نه جای دیگر. یکی از آیاتی که می توان گفت، نسبتاً این مسأله را واضح کرده است آیه (48) سوره ابراهیم است که اوصاف زمین و آسمان را در آستانه قیامت بیان می کند و می فرماید: «در آن روز (روز قیامت) زمین و آسمان، به زمین و آسمان دیگر تبدیل می شوند.»
 ابن عباس می گوید: «در زمین و آسمان کم و زیادی پدید می آید، پستی و بلندی های زمین، درختان و... نابود می شوند و زمین امتداد پیدا کرده وسیعتر می شود، زمینی به وجود می آید که خونی در آن ریخته نشده باشد و گناهی بر روی آن صورت نگرفته باشد؛ خورشید، ماه و ستارگان آسمانها نیز از بین می روند.»

دیدگاه مرحوم علامه طباطبایی(ره)
مرحوم علامه طباطبایی (ره)  روایتی را از کتاب درالمنثور سیوطی نقل می کند که شفافتر از روایات گذشته است و آن اینست که رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ فرمود: «زمین در روز قیامت مثل چرم دباغی شده کشیده می شود، آنگاه هر انسان فقط به اندازه جای دو پای خود جا دارد.»