افراد بسیاری از شاگردان آیة الله العظمی حاج میرزا علی آقا قاضی نقل کرده اند که ایشان بسیار در وادی السلام نجف برای زیارت اهل قبور می رفت و زیارتش سه چهار ساعت به طول می انجامید و در گوشه ای به حال سکوت می نشست ، شاگردها خسته شده ، بر می گشتند و با خود می گفتند استاد چه عواملی دارد که اینطور به حال سکوت می ماند و خسته نمی شود.
عالمی بود در تهران بسیار بزرگوار و متقی و حقا مرد خوبی بود نامش مرحوم مرحوم آیة الله حاج شیخ محمد تقی آملی بود .ایشان در اخلاق و عرفان از شاگردان سلسله ی اول مرحوم قاضی بودند.
از قول ایشان نقل شد: من مدت ها می دیدم مرحوم قاضی دو سه ساعت در وادی السلام می نشیند ، با خودم می گفتم: انسان باید زیارت کند و برگردد و به قرائت فاتحه ای روح مردگان را شاد کند، کارهای لازم تر هم هست که باید به آنها پرداخت.
این اشکال در دل من بود اما به احدی ابراز نکردم حتی به صمیمی ترین رفیق خود ازشاگردان استاد.
مدتها گذشت و من هر روز برای استفاده از محضر استاد به خدمتش می رفتم تا آنکه از نجف اشرف عازم مراجعت به ایران شدم ولیکن در مصلحت بودن این سفر تردید داشتم ، این نیت هم در ذهن من بود و کسی از آن مطلع نبود.
شبی وقتی می خواستم بخوابم در آن اتاقی که بودم در تاقچه پایین پای من کتابهای علمی و دینی بود ، در وقت خواب طبعا پای من به سوی کتابها کشیده می شد. با خود گفتم برخیزم و جای خود را تغییر دهم یا لازم نیست؟ به ذهنم آمد که چون کتابها درست مقابل پای من نیست و بالاتر قرارگرفته این بی احترامی نیست و خوابیدم.
صبح که به محضر استاد مرحوم قاضی رفتم و سلام کردم فرمود: علیکم السلام ، صلاح نیست شما به ایران بروید و پا دراز کردن به سوی کتابها هم هتک احترام است. بی اختیار هول زذه گفتم: آقا شما از کجا فهمیدید؟
فرمود: از وادی السلام فهمیدم.