قرآن درباره زنده شدن مردگان فرمود " یومئذ یصدر الناس اشتا تالیروا اعمالهم فمن یعمل مثقال ذره خیرا یره و من یعمل مثقال ذره شرا یره ،در آن روز انسان ها به طور پراکنده زنده شده و به سوی میزان اعمال سرازیر می شوند."
و نامه اعمال به انسان داده می شود:
نامه اعمال هر انسانی رابه گردن او می آویزیم و روز قیامت به صورت کتابی بیرون می آوریم و او آن را گشاده می یابد.
و آدمی فریاد می کشد: ما لهذا الکتاب لا یغادر صغیره ، و لا کبیره الا احصاها، این چه کتابی است که هیچ ریز
و درشتی را فرو گذار نکرده و همه را برشمرده است !
به او خطاب می کنند : اقراء کتابک کفی بنفسک الیوم علیک حسیبا، نامه اعمالت را بخوان کافی است خودت
حسابگر اعمالت باشی .
در آن رور بر دهان مهر می زنیم و دستان آنان با ما سخن گفته و پاهایاشن بر آنچه انجام داده اند گواهی می دهند،الیوم نختم علی افواههم و تکلمنا ایدیهم و تشهد ارجلهم بما کانوا یکسبون .
امام سجاد (ع) از دعای ابو حمزه ثمالی می فرماید:ابکی لخروجی من قبری عریانا ذلیلا جاملا ثقلی علی ظهری انظر مره عن یمینی و اخری عن شمالی اذ الخلایق فی شان غیر شانی لکل امرء منهم یومنئذ شان یغنیه و جوه یومئذضاحکة مستبشره و وجوه یومئذ علیها غبره ترهقها قترة و ذلة.

                                      
می گویم به حالی که از قبرم سر برآورم ، در حالی که برهنه و ذلیلم . بارم ( بارگناه ) بر دوشم ، یک نگاه به طرف راست و نگاهی به طرف چپ (هیچ کس به فکر من نیست ).هر کس به فکر خود است . همه گرفتار و مشغول کارخودند. یک عده چهره هاشان خندان و عده دیگر غبار آلوده و غمگین و ذلیل .
 یوم یخرجون من الاجداث سراعا کانهم الی نصب یوفضون خاشعة ابصارهم ترهفهم ذلة ذلک لیوم الذی کانوایوعدون ،همان روز که از قبرها به سرعت خارج می شوند.
گویی به سوی بت ها می دوند، در حالی که چشم هایشان از شرم و و حشت به زیر افتاده وپرده ای از ذلت وخواری آن ها با پوشانده است . این همان روزی که به آن ها وعده داده شده بود.
حضرت زهرا (س ) به پیامبر (ص) عرض کرد:حالت مردم در روز قیامت چگونه خواهد بود؟حضرت فرمود: ای فاطمه ، هیچ کس به کس دیگری نگاه نمی کند، حتی فرزند به فکر پدر ومادر و آنان به فکر فرزند نیستند.
ابن مسعود از امیر المومنین (ع) نقل می کند: " در قیامت پنجاه موقف و محل بازرسی وجود دارد.نزد هر موقفی هزار سال با پرهنه و لخت و گرسنه و تشنه معطل می مانند. هر کس ایمان به خدا و بهشت و جهنم و حساب و کتاب روز قیامت داشته باشد و به پیامبر و قرآن ایمان داشته باشد، از گرسنگی و تشنگی نجات می یابند، و گروه گروه ازقبور زنده شده و به موقف می رسند و هرامی با امام خود همراه است ."
در نهج البلاغه فرمود: روز قیامت روزی است که خداوند اولین و آخرین انسان ها را برای حساب رسی دقیق جمع می کند و سختی ان روز به حدی است که عرق از بدن ها صحرای محشر را پر می گرداند.

آنچه به طور صریح از فرمایش  قرآن کریم  استفاده می شود این است که بعد از به هم خوردن نظام این  عالم  و  نفخ صور ،  مردگان  جهت تعیین  سرنوشت  نهایی شان زنده می شوند،  گروه گروه وارد  صحرای محشر  که محل تجمع خلایق است، می شوند. و نفخ صوری که مردگان با آن زنده می شوند، نفخ دومی است.
پس آنچه که در مورد حشر انسان ها مسلم است این است که آنها در ظرف زمانی به نام قیامت و در مکانی به نام محشر یا به تعبیری صحرای محشر، جمع می شوند. حال زمان آن چه وقت است و مکان آن کجا است و...؟

درباره زمان قیامت از دیدگاه متون اسلامی مخصوصاً قرآن کریم هیچ شکی نیست که آگاهی آن مخصوص خداوند است و هیچ کس دیگری نمی داند.  امّا مکان قیامت کجاست آیا قیامت در همین زمین برپا می شود یا در زمین دیگری و یا اصلاً نه در این زمین و نه زمین دیگر بلکه در آسمان ها و یا آسمان های دیگر برپا می شود؟
پاسخ این پرسش هرچند به طور بسیار واضح و صریح در متون اسلامی نیامده است (البته تا آنجا که ما تتبّع نمودیم) ولی از ظاهر بعضی از آیات شریفه قرآن کریم و روایاتی که در ذیل آنها بیان شده اند، استفاده می شود که محل حشر انسانها زمین است نه جای دیگر. یکی از آیاتی که می توان گفت، نسبتاً این مسأله را واضح کرده است آیه (48) سوره ابراهیم است که اوصاف زمین و آسمان را در آستانه قیامت بیان می کند و می فرماید: «در آن روز (روز قیامت) زمین و آسمان، به زمین و آسمان دیگر تبدیل می شوند.»
 ابن عباس می گوید: «در زمین و آسمان کم و زیادی پدید می آید، پستی و بلندی های زمین، درختان و... نابود می شوند و زمین امتداد پیدا کرده وسیعتر می شود، زمینی به وجود می آید که خونی در آن ریخته نشده باشد و گناهی بر روی آن صورت نگرفته باشد؛ خورشید، ماه و ستارگان آسمانها نیز از بین می روند.»

دیدگاه مرحوم علامه طباطبایی(ره)
مرحوم علامه طباطبایی (ره)  روایتی را از کتاب درالمنثور سیوطی نقل می کند که شفافتر از روایات گذشته است و آن اینست که رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ فرمود: «زمین در روز قیامت مثل چرم دباغی شده کشیده می شود، آنگاه هر انسان فقط به اندازه جای دو پای خود جا دارد.»