امام علی (ع) روزی با جمعی از یاران خود به قبرستان رفتند و رو به آنان فرمودند : « آیا می خواهید چیزی را بر شما بنمایانم که هرگز ندیده اید؟ »
عرض کردند: « بلی یا امیر المومنین! »
حضرت بر سر قبر کهنه ای ( که نشان می داد صاحب آن مدت ها پیش رحلت کرده ) رفته و فرمودند : « یا عبدالله قم باذن الله » ای بنده ی خدا به اذن خدا برخیز.
در همان حال قبر شکافته شد و پیرمردی با محاسن سفید از قبر بیرون آمد و عرض کرد : « السلام علیک یا ولی الله ».
حضرت جواب او را داد و فرمودند: « چند سال است که از دنیا رفته ای؟»
گفت: «فدایت شوم هنوز سال نشده.»
حضرت فرمودند:«چند ماه است؟»
عرض کرد:« هنوز به ماه نرسیده»
حضرت فرمودند: «چند روز است؟»
عرض کرد: «به ساعت هم نرسیده ؛ وقتی داخل قبر خود شدم بعد از سوال نکیرین ، حوری زیبا روی و خوش صورتی را در قبر دیدم و او را در آغوش گرفتم ، گردنبندی که در گردن داشت پاره گردید و دانه های آن متفرق شد و صد دانه داشت و من و او مشغول جمع کردن دانه ها شدیم و هنوز تمام نکرده بودیم که شما مرا خواستید.»
حضرت فرمود: «به جایگاه خود برگرد ، خداوند از رحمت بی پایانش او را بی نصیب نفرماید.»
وقتی رفت ؛ حضرت فرمودند: «صد سال است که از دنیا رفته است و مشغول برچیدن دانه های گردنبند خواهد بود تا قیامت ؛ و عالم برزخ هم برای او نمودی ندارد.»

آنگاه حضرت سر قبری که تازه و گویا صاحب آن ساعتی پیش از دنیا رفته ، آمده و صاحب آن قبر را صدا زدند.
جوانی سیاه روی با حالتی زار از قبر بیرون آمده و گفت: « السلام علیک یا امیرالمونین!»
حضرت جواب سلام او را داده و فرمودند: «چند ساعت است که از دنیا چشم بسته ای جوان؟»
عرض کرد: «فدایت شوم از ساعت گذشته»
حضرت فرمودند: «چند روز است؟»
گفت:«از روز زیادتر است.»
حضرت فرمودند: «چند سال است؟»
گفت: « خیلی سال است ؛ آنقدر کار و زحمت و گرفتاری دارم که خاطرم نیست چند سال است گویا صد سال است.»
حضرت فرمودند: «به جایگاهت برگرد و در حق او دعا فرمودند ، به برکت دعای آن حضرت در عقاب و عذاب او تخفیفی داده شد.
سپس حضرت فرمودند: « او را همین امروز و شاید یک ساعت پیش دفن کرده اند. بعد فرمودند: «فرق بین مومن و منافق همین قدر است.»